Eigenlijk zag hij een leven in de machines voor zich. Tot hij toch die paarden begon te missen. En zo treedt Gijs van den Broeke (18) uit Serooskerke in de voetsporen van zijn vader: hij wordt hoefsmid. Daarmee heeft hij een gouden toekomst in handen.
“Kijk hoe behendig hij dat doet. En hoe kalm.” Paul van den Broeke kijkt trots toe hoe zijn zoon het been van pony Coco optilt en tussen zijn knieën klemt. Hij pakt het ene na het andere gereedschap uit de bak. De flinters vliegen in het rond, de hoef kleurt langzaam maar zeker mooi roomwit. Pedicure pur sang. Coco geeft geen kick.
Gijs is hoefsmid in opleiding. Toch nog. Hij riep het als kind al dat-ie later hetzelfde wilde gaan doen als zijn vader. Maar in de puberteit, toen hij zijn vader zag worstelen met zijn gewrichten, begon hij daar toch anders over te denken. ‘Als ik jou zie, krijg ik al rugpijn’, zei hij, en hij besloot naar Scalda te gaan in Goes. Kraanmachinist, dat was ook mooi werk.
Geen moment spijt gehad
Maar ja, kraanmachines kijken je niet aan. Gijs merkte dat hij de paarden miste. Hij is ermee opgegroeid, was als kleine jongen al niet bij die dieren weg te slaan op de boerderij in Serooskerke waar ook zijn vader groot werd. Waar Gijs zijn eerste hoeven krabde en waar hij leerde ringrijden. Uiteindelijk heeft hij zich toch maar aangemeld voor de opleiding tot hoefsmid. In België, want dat was dichterbij dan Barneveld.
Je kunt zijn vader niet gelukkiger maken. “Toen ik zo oud was als Gijs, twijfelde ik ook. Mijn broer, die tien jaar ouder is dan ik, was hoefsmid. Ik vond het prachtig, maar ging toch de meao doen. Maar paarden waren altijd al mijn passie geweest. Net als bij Gijs. Ik ben toen toch maar die opleiding gaan doen. Geen moment spijt gehad.”
Of hij ervaring had met paarden
Want het vak van hoefsmid, vindt Paul, is het mooiste dat er is. Altijd buiten, altijd met dieren in de weer. “En je komt overal. Je bekapt een paard en daarna sta je altijd nog even met de eigenaar te praten. Over paarden natuurlijk. Ik ben er zelf nog keuringen bij gaan doen. Hengstenkeuring, haflingerkeuring, noem maar op. Paspoortconsulent ben ik ook. Ja, als je daar toch bij die paarden staat…”
Gijs is momenteel de enige Zeeuw die een opleiding volgt tot hoefsmid, zowel in Nederland als in België. “Ik zit in een klas van twaalf studenten. Vier meiden, acht jongens. Toen we op de open dag gingen kijken, vroeg zo’n docent of ik ervaring had met paarden. Mijn vader keek hem verbaasd aan. Je gelooft het niet, maar er zitten inderdaad mensen die nog nooit een paard hadden aangeraakt. Ik denk ook niet dat iedereen volhoudt.”
Afgehakte paardenbenen uit de vriezer
“Heb je wel eens gezien hoe ze je leren bekappen?”, vraagt zijn vader. Hij haalt zijn telefoon tevoorschijn en laat een foto zien die Gijs hem laatst stuurde, van een werkbank vol afgehakte paardenbenen. “Zo uit de vriezer, hop, de bankschroef in. Ja, zo leerden wij dat ook.”
Het scheelt dat Gijs is opgegroeid op een boerderij, midden tussen de paarden. Een stuk of zeventien hebben ze er nu, veel jong spul ook. Een van de Zeeuwse trekpaarden heeft Gijs de afgelopen vier jaar helemaal zelf grootgebracht. “Geertje”, glundert hij. “Geertje van ‘t Westende. Een paard met karakter, bepaald geen gemakkelijke.” Maar Gijs kan er inmiddels mee doen wat-ie wil. Dat doet hij dan ook. “Ik doe met haar mee met ringrijden en ze kan voor de kar met sjeesjerijden. Soms doen we ook dubbelspan, gaan we even het Veerse Bos in. Ik ben er echt gek op.”
Gasoventje onder de achterklep
En dan te bedenken dat Gijs eigenlijk voor de machines wilde gaan. “Ik ben blij dat ik hiervoor heb gekozen. Ik ga nu een dag in de week met mijn vader en mijn oom mee. Dat gaat hartstikke goed. Ik doe nog niet alles wat zij doen, maar wel steeds meer.”
Coco’s hoeven zijn inmiddels helemaal schoon. Paul heeft de eerste hoefijzers in het gasoventje onder de achterklep van zijn bus gelegd. Ze kleuren dieprood. Gijs neemt er eentje over en test hem op de pony. Een kleine rookwolk stijgt op, maar aan Coco merk je niets. Gijs is tevreden. “Past perfect.”
Paarden zullen altijd blijven
Hij heeft het in zich, dat wist Paul gelijk. “En hij heeft een gouden toekomst voor zich. Er zijn niet veel hoefsmeden meer. D’r zit er nog een in Vrouwenpolder en een in Nieuwland, met een knecht, en dan heb je er zo her en der nog wat zitten en in Zeeuws-Vlaanderen nog wat. Maar heel dik gezaaid is het allemaal niet.” Wat Paul maar wil zeggen: er is werk zat. “Hoe snel technologieën ook gaan; paarden zullen altijd blijven. Dat aantal blijft stabiel, al jaren. En zolang ze de weg op gaan, blijven er hoefijzers nodig. In de zomer, als er wedstrijden zijn, heb je er makkelijk zes, zeven op een dag. Toen ik jong was, deed ik er wel eens tien.”
Flink werk voor de fysiotherapeut
Daar plukt Paul nu de vruchten van. Zijn heupen zijn inmiddels aardig versleten. “Ja, daar heeft de fysiotherapeut wel flink werk aan gehad. Altijd voorovergebogen staan, dat is eigenlijk niet goed natuurlijk. Maar moet je dit zien…” Hij kijkt achterom, naar de zon die opkomt boven de Gapingse velden. De trekpaarden die braaf op hun beurt staan te wachten. “Wie heeft dit nou op zijn werk?”
Hier staat een trotse vader. Paul straalt. “Héél trots.”
