De meeste paardeneigenaren weten dat voorjaarsgras risicovol kan zijn voor hun dieren. Wat veel eigenaren niet weten is waarom dit gras risicovoller is dan het gras in andere seizoenen en waarom de risico’s bij sommige paardenrassen hoger zijn dan bij andere rassen.
Voorjaarsgras
In het voorjaar wordt overdag door de zon veel suiker (fructaan) aangemaakt in het gras dat, als het goed is, gedurende de nacht wordt gebruikt voor de groei van het gras door het aanmaken van nieuwe celwanden. Vaak zijn de nachten in het voorjaar echter nog wel koud, soms zelfs met nachtvorst aan de grond. Tijdens koude nachten gebeurt er niets in de grasspriet. Oftewel de suikers worden dan dus niet gebruikt voor de groei, maar zitten de volgende ochtend nog steeds in het gras.
Als het paard dit (vaak korte) gras eet, schiet zijn suikerspiegel omhoog, en ligt hoefbevangenheid als gevolg daarvan op de loer.
Sobere rassen
Uit onderzoek weten we dat vooral bij paarden met overgewicht en bij sobere rassen (zoals Welsh-pony’s, IJslanders, Shetlanders, Lusitano’s, Andalusiërs etc.) een groter risico is op het krijgen van hoefbevangenheid n.a.v. een snel stijgende suikerspiegel. Dit komt omdat de paarden gemiddeld vaker last hebben van insulineresistentie/dysregulatie. Bij deze aandoening is het mechanisme om de suikerspiegel in het bloed van een paard goed te houden ontregelt en kunnen als gevolg hiervan hoge insulinepieken ontstaan bij het eten van suiker- en zetmeelrijke voeding (zoals voorjaarsgras). Deze insulinepieken geven een (sterk) verhoogd risico op het ontstaan van hoefbevangenheid. Het is dan ook nuttig om je paard op insuline dysregulatie te laten testen, als hij in een risicogroep valt, want bij dieren met insuline dysregulatie is het dus nog belangrijker als eigenaar op te passen met weidegang.
Bron: GD Diergezondheid
